در صورت حذف گلوکاگون، قند خون حتی بدون انسولین هم بالا نمی‌رود.
به گزارش روابط عمومی سازمان تدارکات پزشکی به نقل از medical news گلوکاگون هورمونی است که توسط لوزالمعده ساخته می‌شود. این هورمون در بدن
افراد سالم جلوی افت قندخون را می‌گیرد. دکتر راجر اونگر، مدیر تیم
تحقیقاتی می‌گوید: «در طول سالیان گذشته انسولین تنها هورمونی بوده که همه
ما به دنبال تنظیم سطح خونی آن برای مقابله با دیابت بوده‌ایم. اما نباید
از یاد ببریم که هدف اصلی در مقابله با دیابت تنظیم قندخون است. بنابراین
اگر روش سرکوب گلوکاگون قادر باشد قند را تنظیم کند، می‌توان آن را به نوعی
«درمان» دیابت نامید.»
در حالت عادی وقتی سطح خونی گلوکز افت می‌کند، هورمون گلوکاگون ترشح
می‌شود. البته در بیماری دیابت نوع1 که کمبود انسولین داریم سطح گلوکاگون
هم به شکل نامتعارفی بالا می‌رود. بنابراین مقادیر بیش از حد گلوکز از کبد
وارد سیستم گردش خون می‌شود.
تیم دکتر اونگر در تحقیقات قبل خود متوجه شده بودند که انسولین به وسیله
مهار عملکرد گلوکاگون می‌تواند قندخون را به کبد برگرداند. البته از سال
1992 تاکنون هم مقابله با دیابت نوع1 بر پایه همین اثر انسولین صورت
می‌گیرد. افراد مبتلا، روزانه 2 تا 3 نوبت انسولین به بدن تزریق می‌کنند تا
سطح قندخون آنها در محدوده نرمال حفظ شود.
لازم به ذکر است که وجود انسولین در خون برای جلوگیری از ایجاد کمای
دیابتی هم لازم است. دکتر اونگر می‌گوید: «نتایج تحقیق روی موش‌ها نشان
می‌دهد که وقتی گلوکاگونی در بدن وجود ندارد به وجود انسولین هم نیاز
نداریم. البته این موضوع به معنی بی‌اهمیت بودن هورمون انسولین نیست. بدن
انسان برای رشد و تکامل از سنین نوزادی تا بزرگسالی به انسولین احتیاج
دارد. ولی پس از پایان دوره رشد و تکامل تنها نقش این هورمون مقابله با
گلوکاگون و کنترل متابولیسم گلوکز است. بنابراین با نبود گلوکاگون نیاز به
انسولین هم خودبه‌خود مرتفع می‌شود.»
دکتر یانگ لی، دستیار دکتر اونگر در این تیم تحقیقاتی معتقد است قدم بعدی
کشف راهی برای غیرفعال کردن گلوکاگون در انسان‌هاست. دکتر یانگ می‌گوید:
«امیدوارم روزی برسد که یافته‌های ما نیاز به تزریق انسولین را در بیماران
مبتلا به دیابت نوع1 به حداقل ممکن برساند.»